Radne navike učenika/ca - kreiranje pozitivne socio-emocionalne klime
Školski uspjeh učenika/ca se očituje putem trajno usvojenih znanja, vještina i navika, a na uspjeh učenika/ca utječe više elemenata, poput ličnosti učenika/ca, porodice i škole.
Kod djece i mladih u kvadratnom kilometru obrazovanja Đurđevik, želimo da razvijamo radne navike, socio-emocionalne vještine a sve sciljem razvijanja pozitivne socio-emocionalne klime u okruženju.
Unutar i van škole, u kvadratnom kilometru obrazovanja Đurđevik, se nastoji doprinijeti razvijanju samopoštovanja i samopouzdanja kod djece i mladih, kroz praktičan rad i iskustveno učenje, koje u konačnici doprinosi razvijanju radnih navika kod djece i mladih.
Škola na školski uspjeh učenika/ca može utjecati na dva načina. Prvi je kao odgojno - obrazovna institucija svojom organizacijom rada i rukovođenjem, kvalitetom rada osoblja i stručnog tima, individualiziranjem nastavnog procesa, te svojim materijalnim sredstvima. Drugi je utjecaj putem socijalnih odnosa koje učenici/ce u njoj ostvaruju, i to onih s nastavnicima/ama, te sa svojim vršnjacima.
Otvorena socio-emocionalna klima podrazumijeva prihvaćenost svih učenika/ca u razredu, jer prihvaćenost učenika/ca osnažuje učeničko samopouzdanje, pomaže im da ostvaruju socijalne odnose, a dobri socijalni odnosi mogu pridonijeti kvalitetnijoj nastavi i svrsishodnijem učenju.
Otvorena tj. pozitivna pedagoška klima predstavlja najbitniji faktor za uspjeh učenika/ca i za njegovo napredovanje u školskim zadacima i aktivnostima, faktor je unutarnje i vanjske motivacije za učenjem i podsticanje radnih navika učenika/ca.
Potrebno je u praksi osvijestiti načine na koji nastavnici/ce rukovode razredom, načine na koji komuniciraju s učenicima, motiviraju i potiču učenike na aktivnu saradnju. U savremenom odgojno-obrazovnom radu, a i u kreiranju socio-emocionalne klime razreda, jednu od ključnih uloga ima nastavnik/ca. Savremena koncepcija obrazovanja traži od nastavnika/ce da podstiče cjelokupni učenički razvoj putem procesa ocjenjivanja, vrednovanja učenika/ca, te praćenja učeničkog napretka i uspjeha. Nijedno ocjenjivanje učeničkog uspjeha u odgojno-obrazovnoj praksi ne bi trebalo biti nasumično, nego bi trebalo imati svoju vlastitu svrhu, zadatke i funkciju.
Ako sredina u kojoj učenik/ca uči nije dovoljno stimulativna za učenika/cu, onda učenik/ca u takvoj sredini ne može pružiti svoj maksimum, jer učenik/ca treba kontinuirane okolinske podražaje kako bi neprestano napredovao/napredovala i razvijao/razvijala se.